Het stinkdier

Een stinkdier heeft geen scherpe stekels of lange slagtanden. Maar als hij in gevaar is, kan hij zijn vijanden wel wegjagen. Hij kan een vloeistof spuiten die zo vies is, dat alles en iedereen er vandoor gaat. De vloeistof ruikt naar uien, of rotte eieren. Mensen worden er vaak misselijk van. Sommigen moeten zelfs overgeven. Een stinkdier wordt ook wel skunk genoemd. Er zijn een paar soorten stinkdieren. De meeste hebben een zwarte vacht met witte strepen. En een flinke pluimstaart. Ze kunnen heel goed graven. Kijk maar naar hun lijf. De poten en schouders zijn stevig gespierd. Aan de voorpoten zitten grote en sterke klauwen.

In Nederland komen stinkdieren niet in het wild voor.

Amerika

Stinkdieren komen vooral in Noord-Amerika voor. En ook wel in delen van Midden-Amerika en Zuid-Amerika. Ze zijn te vinden in open bossen en op grote grasvlaktes, zoals prairies (zeg: prèh-rie). Maar ook in begroeide delen van woestijnen en op akkerlanden. Stinkdieren zijn schemerdieren en nachtdieren. Ze worden pas 's avonds actief, als de zon ondergaat. Dan gaan ze naar eten zoeken. Ze scharrelen de hele avond rond, met hun neus vlakbij de grond. Zo ruiken ze nog beter. Het gevlekte stinkdier kan klimmen. Hij gaat wel eens een boom in om vruchten en zaden te plukken.

Als een dier de stinkstof in zijn ogen krijgt, kan hij een tijdje blind worden.

Overdag slapen stinkdieren in een hol onder de grond. Soms graven ze zelf een hol. Maar ze pikken liever een hol van een ander dier in, zoals een konijn, wasbeer of vos. En soms gaan ze 'samenwonen' met het dier van wie het hol is. Ieder woont dan in zijn eigen deel: de ketel. In de herfst eet een stinkdier extra veel. Hij krijgt dan een dikke vetlaag. Dat is nodig, omdat hij in winterrust gaat. Hij doet dan een paar maanden heel rustig aan. Hij slaapt veel en eet weinig. Als het lente wordt, komt hij het hol weer uit. Er is dan weer genoeg eten te vinden.

Dat geheime 'stinkwapen' van het stinkdier is uniek. De vloeistof wordt gemaakt in twee klieren onder zijn staart. Als het stinkdier zijn spieren aanspant, spuit de stinkstof eruit. Het gaat wel drie meter ver. Het stinkdier kan het precies mikken. Hij richt altijd op de ogen van zijn vijand. Hij kan ongeveer vijf keer achter elkaar spuiten. Dan zijn de klieren leeg. Het duurt dan weer een paar dagen voordat er nieuwe vloeistof is aangemaakt. Daarom is een stinkdier erg zuinig op zijn stinkstof. Hij gebruikt het wapen alleen in nood. Hij vindt het zelf ook stinken trouwens! Hij zal daarom nooit tegen de wind in spuiten.