Gevlucht uit Kiev

Vluchten

Ze konden nét de allerlaatste gratis trein pakken van Kiev naar een stad bij de grens met Roemenië. Want met de auto reizen, vond Diana’s moeder te gevaarlijk. Wegen werden al gebombardeerd en er was een grote kans dat ze onderweg niet meer zouden kunnen tanken en niet verder zouden kunnen.  "Donderdagochtend toen de oorlog was begonnen, zei m’n moeder dat we zouden vluchten. Ik had 5 minuten om m’n lievelingsspullen in te pakken. Ik pakte knuffel Emi en trok m’n fijnste shirt aan." Haar moeder gaf de huissleutels aan de buren, om voor de kat te zorgen. Maar er waren nog maar weinig kattenbrokjes en de supermarkten waren toen al leeg. Ze hopen maar dat de kat in elk geval af en toe water krijgt en wat restjes.

Weinig slapen en veel lopen

"Ik ben moe en verdrietig en ik weet niet of ik ooit terug naar huis kan." Diana heeft de afgelopen dagen heel weinig geslapen en veel gelopen. Na de treinreis van zo’n zestien uur logeerden ze bij vrienden. Daarna gingen ze te voet verder en liepen ongeveer drie uur naar de grens met Roemenië. "Daar stonden we wel vier uur in een lange rij." Aan de andere kant van de grens waren er vrijwilligers die onderdak en schone kleren gaven. "Heel lief!" Daarna gingen ze een stuk met de auto naar het vliegveld waar ze naar Boekarest vlogen, de hoofdstad van Roemenië. Daar konden ze ook weer bij vrienden slapen. "Zij betaalden ook de vliegtickets." Toen ging de reis verder naar Schiphol waar ze opgehaald werden door familie die al in Nederland woont.

Berichten over bommen

Behalve dat ze moe is, vindt Diana het best irritant dat haar moeder de héle tijd op haar telefoon zit om het nieuws te lezen. Op die telefoon volgt haar moeder niet alleen het nieuws, maar krijgt ze ook berichten binnen als er bommen onderweg naar Kiev zijn of als er luchtalarm afgaat. Enorm stressvol en de telefoon trilt aan één stuk door. Maar het ding uitzetten, wil ze ook niet. "En ondertussen mag ik niet op mijn telefoon omdat ze niet wil dat ik dingen zie waar ik nog verdrietiger van word", moppert Diana terwijl ze ook een beetje moet lachen om zichzelf. Want eigenlijk wil ze ook niets meer meekregen van het schieten en de explosies in haar stad. "Toen ik die knallen hoorde, realiseerde ik me: dit is geen game, maar echt. Voor volwassenen is oorlog stressvol, maar voor kinderen nog meer." Veel Oekraïense kinderen maken zich nu zorgen om hun vaders, omdat die het land niet uit mogen. Van hen wordt verwacht dat ze meevechten tegen Rusland. En er zijn ook veel mannen die dat zelf willen omdat ze hun land willen verdedigen. "Maar mijn vader woont in Israël, met zijn nieuwe gezin. Dus hij is veilig. En ik nu gelukkig ook."